Het is natuurlijk geen pretje om de dreiging van teelbalkanker boven je hoofd te hebben hangen, maar dit zwaard van Damokles is voor een auteur als Christophe Vekeman onontkoombaar. Deze auteur zou zijn hoofpersonage in Mensen als ik nooit een vorm van bv. kleine tenenkanker laten overkomen. Veel te suf! Vekeman schetst zichzelf nl. vrijwel altijd als een lone-wolf, een viriele dertiger of veertiger, een liefhebber van countrymuziek (en bier!), die de hele wereld aankan. Iemand die een gevierd schrijver is , iemand die makkelijk contact maakt en waar de levenslust vanaf spat. Wat is er aan de hand met de ‘ik’ in Mensen als ik, of met het personage ‘CV’ in Hotel Rozenstok?
Het ‘ik-personage’ in Mensen als ik of ‘CV’ in Hotel Rozenstok is onmiddellijk herkenbaar als Christophe Vekeman zelf. In het eerste boek bv. komt hij net van de dokter vandaan en vreest hij voor zijn mannelijkheid, want wellicht wordt er teelbalkanker bij hem geconstateerd. Daarbij komt hij op een punt in zijn leven dat hij zich realiseert dat het beeld van allemansvriend, dat velen van hem hebben helemaal niet klopt. Eigenlijk is hij erg op zichzelf gericht en heeft hij nauwelijks échte vrienden. Op zoek naar zichzelf en naar nieuwe échte vrienden stapt hij in zijn auto en rijdt hij naar een countrykroeg waar ze rauwe muziek een podium bieden en waar een paar countryboots en een Stetson een absolute must zijn.
Zijn beoordelingsvermogen raakt echter al snel beneveld onder invloed van teveel bier met als resultaat een gebroken neus bij een van de cafébezoekers die net zo luidruchtig is als hijzelf. Hij vlucht weg, maar vreest dat zijn bekendheid –want ja, regelmatige optredens in talkshows- hem zal achtervolgen. En natuurlijk… na een paar dagen krijgt hij een enveloppe geadresseerd aan de Fam. Vekeman. En hoewel leeg en anoniem kan de enveloppe haast niet raadselachtiger en bedreigender zijn, want de fantasie die de auteur gewoonlijk aan prachtige verhalen helpt neemt hem nu mee in naar diepe dalen waar hij zichzelf verder onderdompelt in tragisch zelfbeklag. En als er dan ook nog eens een vreemde onbekende vrouw zijn huis binnenstapt die hij niet weet te peilen krijgt hij het helemáál Spaans benauwd. Net als zijn andere werk is Mensen als ik rijk aan beelden, zwierige taal en couleur locale, genoeg materiaal om de eenzaamheid van de kunstenaar, de twijfel en de zelfreflectie, uit te diepen en te plaatsen tegenover de levenslust en de humor van de bekende auteur, de uiterlijkheid die veel lezers van hem kennen.
Evenals de ik-figuur in Mensen als ik is ook CV in Hotel Rozenstok auteur van professie, maar -naar zal blijken- evenzeer uit roeping. Hoewel hij wel degelijk van zijn schrijverschap kan bestaan is CV, na publicatie van een aantal romans en ander werk, nog steeds geen bestsellerschrijver. De schrijver-in- crisis gaat bij zich te rade en vertrekt voor een zelfonderzoek naar een hotel in een klein dorpje ergens in Noord Nederland. Gaat de retraite louterend werken? Dat staat te bezien want al snel laat hij zich betoveren door de charmante Cathérine en heeft hij een ‘The Shining-achtige ontmoeting’ met het 7-jarige dochtertje van de hoteleigenaren… dat verdwenen blijkt te zijn. De rol van dit ‘hotelspook’ zal (natuurlijk) zorgen voor een fraaie ontknoping aan het eind van deze roman. Maar ondertussen is de pen alweer snel ter hand genomen en zo doet CV wat hij altijd heeft gedaan: schrijven!
Schrijven doet ook de hoofdpersoon van de roman Marie. In het openingshoofdstuk maakt een zelfverklaarde ‘dokter’ ons in een ik-perspectief deelgenoot van zijn liefde voor de prachtige jonge Marie, die helaas slechts twee jaar in zijn leven zal blijven. Daarna volgen 6 hoofdstukken waarin Christophe Vekeman –vakman die hij is- het reilen en zeilen in het kleine dorpje Abraham beschrijft. En hoewel moord en doodslag in het 300 zielen tellende gehucht schering en inslag zijn -alles gebeurt hier ‘over-the-top’, aan het eind van dit boek zijn er heel wat minder zielen- merkt een beetje geoefende lezer al snel op dat Abraham een soort van parallelle wereld is waarin de dokter rouwend ronddoolt. In het 8e en afsluitende hoofdstuk kijken we weer door de ogen van de dokter naar wat er dan nog rest. Eigenlijk wordt niemand écht gelukkig in Abraham. En dat past wonderwel bij de echte Christophe Vekeman die het falen van zijn personages, maar evenzeer van zichzelf tot een talent heeft gemaakt.
En dan is er nu Cruise. Een verhaal met 14 geschifte personages dat afspeelt op een podium dat niemand kan verlaten; een plek waarop niemand elkaar kan ontlopen. Voor een vaardig schrijver als Vekeman is het geen probleem om met een caleidoscopisch perspectief iedereen voldoende aandacht te geven. Een rampzalige kapitein op een Titanic in spé, een hamburgerbakker die niet tegen de lucht van gebakken uien kan, een linkse columnist met racistische ideeën, een politieagent die zijn vrouw doodmartelt… Vekeman schudt het zó uit zijn mouw, het kost hem geen moeite om de meest rampzalige gebeurtenissen op heel natuurlijke wijze aan elkaar te rijgen. Dat onderstreept zijn vakmanschap en zijn consistentie als schrijver van absurde verhalen. Verhalen die vrijwel allemaal zó knap zijn geconstrueerd, met een joyeuze schrijfstijl die je onmiddellijk herkent, dat je ze niet af kunt doen als een simpele klucht. Christophe Vekeman is een ode aan de klucht, én aan de kunst van het schrijven!
En dat vind ik niet alleen… Op De Leesfabriek beschreven Inge Speelman en Valérie Vaes deze week de opmerkelijke stijl van deze auteur. Eens een boek van Vekeman gelezen zal je een volgende blind herkennen. Aan de lange meanderende zinnen, de subtiele vergelijkingen, de klappen die je als lezer onderweg krijgt, kortom aan de stuwende kracht van zijn taal. Daarom vind ik het persoonlijk wel fijn dat je dit boek af en toe gewoon even kunt wegleggen om op adem te komen. Bij Vekeman wéét je dat je zó de draad weer oppakt, zeker voor wat de taal betreft, maar evenzeer door de nooit voorspelbare verhaallijnen. Vekeman is geen pleaser, het maakt dus niet uit of je de klap op de linkerwang ontvangt of op de rechter.
Daarom verdient deze Vlaamse reus een ruimere plaats in de Nederlandse boekhandels, in de bibliotheken en krijgt hij hopelijk ook een beetje aandacht van de docenten Nederlands in het voortgezet onderwijs. Dus Nederland, open de poort voor de personages en de plots die uit het brein van Christophe Vekeman spruiten. Bovendien, door met enige regelmaat te verwijzen naar Vlaamse én naar Nederlandse auteurs, door vragen te stellen over Het Schrijverschap en over De Literatuur geeft hij ons in elke boek ook wat terug.
Boeken van Christophe Vekeman bestellen bij Libris.nl
Hotel Rozenstok – bestellen
Marie – bestellen
Mensen als ik – bestellen
Cruise – bestellen
No Comments